#1 А ён прысьвяціў вам санэт, А мог прысьвяціць вам жыцьцё Той ціхі, як травы, паэт, Самотны, бы ў восень лісьцё. Але ці шчасьліва б жылі Вы ў сьвеце, дзе тлум і вятры, Якія шляхі замялі У сьвет вам знаёмы, стары... І сёньня ня трэба крычаць, Што нельга жыцьцё зноў пачаць. Жыцьцё – не на ветры лісьцё. А ён прысьвяціў вам санэт, Як хтось падарыў вам букет... Ён мог прысьвяціць вам жыцьцё.
#2 Я вас адпускаю на волю, Я вольнай вас бачыць хачу. Я вас не забуду ніколі, За вамі, як сьмерць, палячу. Ня трэба мне слоў разьвітальных, Самотных я слоў не люблю. Мне з вамі жылося сьвітальна, Трывожна, бы ў шторм караблю. І сёньня ў любую хвіліну За вас я, самотны, загіну, Каб толькі вы шчасна жылі. А вам не патрэбна нічога. Вы птушка абраная Богам. Бяз вас мне ня жыць на зямлі.
#3 Яшчэ ўсё можна нам з табой зьмяніць І словы не сказаныя сказаць, І можаш ты мяне ’шчэ палюбіць, Калі ўжо немагчыма пакахаць. І гэты сьвет, дзе мы з табой жывём, Ня будзе клеткай залатой для нас І мост у рай ахопіцца агнём, І нам асьвеціць наш з табою час. Яшчэ ўсё можна нам з табой зьмяніць... Ды рвецца шлях, як Арыядны ніць... І я цяпер адзін і ты адна. І можаш ты мяне ’шчэ палюбіць... І я магу ўжо больш віна ня піць... Ды чорны дзень між намі, як сьцяна.
#4 Гэты дзень праляцеў, як страла... Гэты дзень прашумеў, як трава... Ты са мной у царкве не была, І самотна стаяла царква. Гэты дзень, як сусьветны пажар, Гэты дзень, як сусьветны патоп. І анёлы глядзелі з-за хмар, І вясна цалавала мне лоб. Я на крыж, як на долю, глядзеў І душой да анёлаў ляцеў, І ня знаў, дзе цябе адшукаць. Гэты дзень праляцеў, як страла... Гэты дзень, як царква безь сьвятла... І мне ўсьлед нашы дзеці глядзяць.
#5 Вось і ўсё... Цябе са мной няма, Нібы сонца ў небе патанула І прыйшла, нібыта сьмерць, зіма І халодна ў вочы мне зірнула. Вось і ўсё... Няма ўжо ў садзе руж, Толькі сьнег бялюткі, як папера, На якой твой вечна п’яны муж Піша вершы пад Апалінэра. Вось і ўсё... Каму і што казаць? Мне пара ў чужыну ад’язджаць, Дзе, магчыма, безь цябе памру... Вось і ўсё... За мной вятры ляцяць І ў вагоне мне ўсю ноч ня спаць, І чакаць, нібы пажар, зару...
#6 Гады прайшлі, нібы прайшлі дажджы, І шлях назад размыты і забыты, Але твой вобраз не прапаў з душы, Ён сьвеціцца, нібы сасуд разьбіты. Нібы сасуд разьбіты, не зьляпіць Таго, што не паўторыцца ніколі. І час праз нас, нібы агонь, ляціць І патухае пад крыжамі ў полі. Я ведаю, там добра безь мяне Табе ў далёкай ціхай старане, Дзе кожны дзень прыходзіць, быццам сьвята... Я пра сябе нічога не скажу, Я на нябёсы, як на Храм, гляджу, Шапчу: «Ты ані ў чым не вінавата...»
|
|