RODNYJA VOBRAZY Vobrazy miłyja rodnaha kraju,               
Smutak i radaść maja!..
      
 
Jakub Kołas
    Hałoŭnaja      Słoŭniki           Spasyłki      Ab sajcie       Кірыліца      Łacinka    
Ciotka
Vieršy
Kantekstny tłumačalny słoŭnik
Vosień
Vosień humny nakładaje,
Vozić snapy, rasčyniaje
Chleb hałodnym haspadaram:
«Ješcie, ludcy, vy nia daram
Pracavałi usio leta,
Zakusicie choć za heta».
Bulbu ź niŭki viernie ŭ miech
Dy barzdžeńka pre ŭ zasiek.
Tnie kapustu z kačanami,
Husiej honić z bacianami
U daloki kraj za hory,
Za aziory dy za mory.
«Ptuški miły, nie klanicie,
A małitvy havarycie,
Kab vas chvila nie zabiła,
Kab akuła nie ŭkusiła,
Kab viarnucca klekataci,
Pastušočkaŭ zabaŭlaci».
Vosień – miła haspadynia:
Dzie ni hlanieš, – poŭna skrynia
To arechaŭ, to pšanicy
Pa kutočkach u śviatłicy.
Ab usim jana tak dbaje,
Nivy ziabłić, zasiavaje,
U papary runić žyta,
Kab na viesnu było syta.
A haściniec – poŭny ludu!
Da miastečka, jak da cudu,
Biahuć chłopcy i dziaŭčaty,
Honiać bydła, žarabiaty.
Baby viazuć hryby, siemia,
Stan, ručnik, matok, adzieńnie,
Masła, syry, mak, fasolu, –
Što zradziła na ich dolu.
Poŭny rynak ludcaŭ kryku,
A što śmiechu, a što ryku!
Hočuć huski, piščać śvińnie,
Nad snaścinkaj kurta vyje,
Sorka ciahnie jajki z vozu,
Berka płacić za biarozu.
Januk hodzić novy boty,
Jurka śvišča dla achvoty,
Krysia mieryć kaptan ŭ lustry,
Ahatulka reža chusty.
Kasia hladzić ŭ Pajki kvietki,
Bieły kašmir na žakietki,
Pacierki ŭ čatyry šnury:
Budzie družkaj u Bandury.
Žydok mieryć harcam sol,
Šaptun lečyć niejki bol,
A jak mnie dy biez tavaru
Pakazać nat stydna tvaru.
Pajdu lepš za miesta skokam,
Kinu jašče razok vokam
Na lasočak, na paletak,
Ci takija, jak uletak.
Nie takija – inšy šaty:
Letnich vidny tolki šmaty.
Miejscam kvietka bieź vianočka,
Miejscam hrybok z-pad kustočka
Hlanie bystra, vuški stułić,
Zatrasiecca. Vosień hłumić
Usie kvietki, ŭsie hałinki,
Ŭsio źmiataje da ściabłinki.
Vosień čyścić zimie hładka,
Bo toj ŭ biełi było b hadka
Praskakaci ŭ nas pa polach,
Byłi b nožki u mazolach.
Pył na sukni paraśsieŭsia b,
Ŭ bieły ščoki śłinaj ŭjeŭsia b.
Čysta, čysta pa ŭsim połi,
Až na sercy hryzuć bołi.
A dzie ž zieleń, a dzie stužki,
A dzie ž pieśni, a dzie ž ptuški?
Ŭsiudy staraść, smutak vieje,
Z chmarak drobny doždžyk sieje,
Słonka nizka češa kosy.
Dubniak smutny staić bosy.
Łužok žoŭty. Zahon šery.
Reki kryje ladok bieły.
Ŭ lesie śvišča viecier, płača.
Pa biarozach sojka skača.
Sava hudzie, vabić zajcaŭ.
Čuć nia zhryz sabie ja palcaŭ,
Pryraŭniaŭšy, pahladzieŭšy
Naša žyćcie. Ŭpaŭ, zamleŭšy,
Prymknuŭ vočy; baču tvary
Ŭsie znakomy: pry ałtary,
Na chryścinach, na viasielłi,
To na jhryščy, to ŭ kaściełi,
To pry pracy, to pry pieśni;
Tut i ślozy, tut baleści,
Tut mahiły, tut i truny,
Tut hramnicy, tut całuny...
Niejka piekła, niejka kaša!
A dzie ž ščaście, bratcy, naša?
 
1902–1903
 
 
 
 
Padabajecca     Nie padabajecca
2009–2020. Biełaruś, Miensk.