Сьнегу горы. Мароз цісьне, Аж скрыпяць малыя санкі, А Тамаш па Сіўцы сьвісьне – I капытам з мураванкі. Так галопам прэ дахаты, Аж у храп пайшла скаціна. Ці ня едзе ён у сваты? Мо сумуе там дзяўчына? Мо сьпяшыць ён на ігрышча? Мо музыкам там іграе? Усё пугай сьвішча, сьвішча, Усё Сіўку паганяе. Прыляцеўшы на падворка, Сані кінуў, бяжыць ў хату: «Выбачай ты мне, сьвякроўка, Выбачай і ты мне, тату. Выбачай і ты, Гануля, Жонка люба, сэрцу міла, Птушка мая ты, зязюля, Помні, каб тут не тужыла. Выбачай, сыночак родны, Што няхрышчаным пакіну, – Можа, будзеш ты галодны, Можа, будзеш есьць мякіну, Можа, станеш клясьці татку, Можа, камень за мной кінеш, Мо пачнеш ты лаяць матку... Бога бойся, а то згінеш. Бацька любіць цябе вельмі, Не нацешыцца даволі. А што зробіш, калі шэльмы Хочуць хапіць да няволі? А там могуць, не судзіўшы, На вяроўку ды угору...» Тут Тамаш, сьлязу праліўшы, Ды праз дзьверы, ды у нору.
Студзень – люты, 1906.
|
|