Ой, сястронкі, ой, вясковы, Ой вы, кветкі прызавяты! Вашы твары, як васковы, Вашы шчокі сьлязьмі зьмяты... Як каліну град страсае, Як пярун каменьне крышыць, Так лёс рана вас ламае, Так жыцьцё красу вам нішчыць. Сколькі болю ў вачох хмурных, Сколькі скаргі з губ зьбялелых, Сколькі срэбра ў косах густых, Сколькі поту з рук абмлелых!.. А за гэта вам дзьве дошкі I крыж з хвоек ледзьве зьбіты, I у памяць плачуць дочкі, Бо й яны, як вы, забіты. Ой, кабеты, ой, вясковы, Ой вы, кветкі прызавяты! Ой, лілейкі вы бяз мовы, Ой вы, птушкі бескрылаты!..
1908
|
|