|
Баляда Віценя
|
|
? – каля 1316
|
Пагоня... Імчыцца пагоня, імчыцца
Наперадзе князь на бялюткім кані
І меч у яго, быццам бы бліскавіца,
І вораг, як травы сухія ў агні,
Зьнікае з палёў, што спрадвеку сьвятыя,
Як нашая кроў, што праліта была
За волю, за княства, за мову, якія
Для нас, як у цемры шляхі да сьвятла.
Пагоня... Імчыцца пагоня, імчыцца,
І літасьці просіць у князя чужак.
І вые ўсю ноч, нібы плача, ваўчыца
І капае кроў, як вугольле, з крыжа,
І ведае князь – ад маланкі загіне
І будзе з «Пагоняй» над замкамі сьцяг
Крыляць, як анёл у самотнай Айчыне,
Як радасьць у сэрцах і сьлёзы ў вачах...
27.IX.2005
|
|
