|
Баляда Стэфана Грабоўскага
|
|
24.06.1767 – 4.06.1847
|
Вялікага Княства ня будзе ўжо болей,
А ты спадзяесься, што вернецца час,
Якому да нас не вярнуцца ніколі,
Бо й час, што прыходзіць – ня цалкам для нас.
Ён нас не шкадуе, руйнуе палацы,
А ты не шкадуеш для волі сябе.
І ты – пераможца, ты ў Вільні на пляцы,
Але ўсё часова, ізноў ты ў журбе,
Бо мора крыві і яна залатая,
Бо самыя лепшыя леглі ў зямлю.
Вялікае Княства, як сонца, зьнікае
І ўсходзіць у сэрцах, як слова «люблю», –
Люблю гэты край, дзе, як сьлёзы, азёры,
Бялюткія Храмы, ля вёсак крыжы
І, нібы з бурштыну, драбнюткія зоры
У небе, дзе вольна заўсёды душы,
Якая баліць па радзімавых гонях,
Якія цяпер здратаваны мяжой.
І верыш, што прыйдуць французы і сёньня ж
Адродзіцца Княства і ў Княстве спакой.
І будзе спадманам табе абяцаньне,
Што вернецца Княства і сьветлы той час.
Ды час залаты і павек не настане,
Бо час, што прыходзіць, прыходзіць па нас.
І ты ўжо глядзіш на завею, што ў полі
Французаў хавае, хавае іх шлях,
Якім яны ўжо тут ня пойдуць ніколі,
І сьлёзы ў тваіх не ўскіпаюць вачах...
21.VII.2008.
|
|
