|
Баляда Генадзя Цітовіча
|
|
7.08.1910 – 20.06.1986
|
Вецер іграе на струнах бяроз.
Сонца на сьнезе, апошні мароз
І ўжо вясна недзе там за лясамі,
Быццам за чорнымі ў сьнезе гарамі,
Дзе жаваронкі маўкліва зімуюць,
Па каласістых палетках сумуюць,
Па курганах і празрыстых азёрах,
Па валунах заімшэлых і зорах,
Што па начах у туман ападаюць,
Кветкамі ўраньні з травы прарастаюць...
Сьцежка дадому цябе сагравае,
Быццам бы песьня, што маці сьпявае
Ціха і ўзьнёсла, як моляцца Богу.
Сьветла ўплятаецца сьцежка ў дарогу,
Дзе, нібы золата, промні саломы,
Нібы ў нябёсы, умерзлыя ў сьнег.
Тут табе роднае ўсё і знаёма
Кожная хата, іх бачыў у сьне
Будучы ў Вільні, што нам не чужая.
Сонечны сьнег пад нагамі сьпявае
І з твайго сэрца, як птах, вылятае:
«Жавароначкі, прыляціце.
Вясну-красну прынясіце!..»
28.IV.2010
|
|
