Баляда Міколы Капыловіча
|
10.07.1937 – 24.02.2000
|
«А што дасі ты Беларусі, Каб вечнай Беларусь была?» «Усё аддам! А перш нап’юся Зь нябёсаў зорнага сьвятла...» – Гаворыш ты зусім цьвяроза І ў неба зорнае глядзіш: «Жыцьцё маё – зямная проза, Дзе то буран, то раптам ціш...» І падае ў траву цыгарка, Нібыта зьнічка з вышыні Тваіх нябёс, дзе поўняй чарка, І ўсё, нібы на далані, Асьветлена: «Бяры, сябрына, З табой багаты я даўно!» ...І можна адабраць віно, Ды застанецца нам Айчына, Якую любіш ты, як маці, І плачаш, і смьяесься ў шчасьці, І сьлёз шчасьлівых не хаваеш, Як срэбра, што з душы ўсплывае... Душа баліць, душа сьпявае, Твая душа – жывая...
9.IX.2008.
|
|