Праходжу праз калючыя кусты, Нібы няма дарогі недзе побач. Я ўсё згубіла... Куфар мой пусты. Ёсьць толькі боль і горыч, горыч, горыч... Ды хто сказаў, што трэба лёгка жыць, Хто сьцьвердзіў – мы народжаны для шчасьця? Няма мне нават сьцежкі... Толькі пыл Чужых дарог часамі вочы засьціць. Крывавы сьлед мой – быццам лябірынт, Але ж пакрочаць і за мной калісьці... Таму шыпы зрываю, як дары, І даланёй лязо згінаю лісьця, Каб зраніліся меней за мяне Завабленыя пошукамі вежы... Калі ж ніхто ня пойдзе? Не – дык не... Мая сьцяжынка мне адной належыць.
|
|