Усё жыцьцё за прывідам ісьці, За сьветлай кропкай у канцы тунэля, Між іншымі, прарослымі ў жыцьці, Як дрэвы – у каменныя панэлі. Лістом сарваным, дзікім птушанём, Што пачакаць ня хоча дужых крылаў, Ляцець – за небасхілам, за агнём, І ўпасьці на шляху сваім бясьсіла. Ані гнязда, ні каранёў тугіх... Ты – вартая шкадобы, ты – дзівачка... А да сьвятла імкнецца кожны ўздых, І цемры навакольнае ня бачна.
|
|