Ня згасьні, мой вогнік далёкі-далёкі, У сіняй імгле сакавіцкай начы. Трывожна блішчыш, як сьлязінка на воку, І мне свой спакой не даеш зьберагчы. Напэўна, так трэба – каб вабіла нешта У далеч, у цемру, у холад і дождж, Каб вечна вандроўнічаў Сын Чалавечы, А Маці шаптала: «З дарогі ня збоч...» Ня згасьні, мой вогнік, жывая лампада. Вось-вось прыадчыняцца дзьверы мае І сонную ноч Гефсіманскага саду Магутнае сонца Нядзелі заб’е.
|
|