Чаго баяцца мне?
Агню, вады, дарогі?
Карысьлівых людзей ці ўласнае душы?
На полі залатым прачнуся перад Богам,
Ня помнячы, за што мне не далі дажыць.
Вось так і прыбягу на бераг свой высокі,
Жыцьцёвай мітусьні стаптаўшы дываны.
І ўніз штурхнуць мяне
агонь, вада, дарога,
Рукамі землякоў – бяспамятных, нямых.
|
|
