Ты гасіш сьвечку на акне, І ноч заходзіць у кватэру. Але ня чорнаю – а шэрай, Нібы пясок і бруд на дне. Ні таямніцы, ні таго Сьляпога жаху сутарэньня, Што сьмерць даруе ці натхненьне. Сьвет пазалочаных багоў... Няма самоты ў цішыні, У белі сьнегу – нават ноччу. І падарожнік крочыць, крочыць Туды, дзе цьмяныя агні Маленькіх хат, бясплённай працы. І сьвечцы больш не загарацца.
|
|