 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
#1
Цудоўны Іосіф
350
Калі Іосіф прыйшоў да братоў сваіх,
яны зьнялі зь Іосіфа адзежу яго,
адзежу рознакаляровую, якая была на ім;
і ўзялі яго, і кінулі яго ў роў...
#Быцьцё, 37:23–24
І прадалі цябе твае браты,
Каб каляровай не насіў адзежы,
Абрыдзеў – бо інакшы... Зараз ты
Няпэўнай хвілі і купцам належыш.
Над хвалямі бясконцымі пяскоў
Цыклопам вісьне сонца Палесьціны.
Браты нясуць у клунку да бацькоў
Тваю адзежу і кіпцюр ільвіны.
Ну хоць цяпер навучысься ілгаць,
Анёльскі хлопчык?
У людзях – прыдасца,
Там, дзе стаіць эгіпецкі палац
І пальмы ў Ніл замутнены глядзяцца.
Маленькі дабрадзей чужой зямлі,
Снабачаньнік, аматар лашчыць словы...
Цябе браты ўсё роўна прадалі б.
А не насі адзежы каляровай.
#2
Нараджэньне Майсея
350
...і вось, дзіця плача ў кошыку;
і зьлітавалася над ім дачка фараонава...
#Сыход, 2:2
Нібыта папірусны зьвітак, разгорнуты дзень.
Дачка фараона сядзіць перад бронзавым люстрам.
А кошык з маленькім Майсеем плыве па вадзе,
Нікім не заўважаны.
Сёньня на беразе пуста.
Ніхто не абудзіць скароны, згалелы народ.
Калыска лазовая зробіцца ў хвалях труною.
Прынцэса глядзіцца ў люстэрка, прыкладвае лёд
Да шчокаў смуглявых, каб зьзяць прыгажосьцю зямною.
А маці на крык немаўляці ня сьмее ісьці.
І кошык сплывае туды, дзе мядовыя рэкі.
І што нам чакаць у эгіпецкім нашым жыцьці,
Калі нараджаюцца нашы прарокі так рэдка.
І мы не ўратуем нікога з прарокаў сваіх.
Пад нашымі стрэхамі ім не знаходзіць прытулку.
І крык немаўляці ў вільготным тумане заціх,
І маці трымае на вуснах скрываўленых руку.
#3
Сыход з Эгіпта
350
Калі народ пабачыў, што Майсей
доўга не сыходзіць з гары, то зьвярнуўся
да Аарона і сказаў яму: устань і зрабі нам бога...
#Сыход, 32:1
То манна нябесная, то перапёлкі,
То льецца вада са звычайнай скалы...
Ды толькі былыя рабы – не анёлкі.
Абрыдлі ім скалы, пясок ды арлы.
Ану, паспрабуй адысьціся на хвілю,
Прыўзьняцца да неба, да Бога Айца...
Унізе зь металу каштоўнага вылье
Твой брат улюбёны куміра-цяльца.
Куды ты вядзеш іх, зьвяглівых, дрыготкіх,
Няўжо спадзяешся, што ў новай зямлі
Забудуць на зайздрасьць, нянавісьць і плёткі
І ўспомняць прарока, якога клялі?
І мала ім цудаў, іх вера ня ўздыме,
І хочацца зноў пад чужую руку...
І Бог паміж іх – не заўважаны імі.
Скрыжалі разьбітыя ў хвалях пяску.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
