РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Людміла Рублеўская
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Паэзія
1

 
Прыходзіць. Адбірае немату.
Нібыта словы маюць сэнс у сьвеце,
Дзе іх ільюць, нібы ў пясок ваду,
Дзе попел іх разносіць горкі вецер.
Ня хлеб яна. І нават не віно.
Не яблык, што пазбавіў нас Эдэма.
Яна – нібы ў сьцяне глухой вакно,
Трымценьне зор і гук вады падземнай –
Не скарыстаць у побыце.
Ня стаць
Яе гаспадаром. Не перайначыць.
Яна зруйнуе слоў тваіх палац,
Калі свайго адбітку там ня ўбачыць.
Парве душу... Прымусіць блазнам быць.
А ты ж – гэрой! Ты марыў пра палёты!
А не прыходзіць – і навошта жыць
І будаваць свае пустыя соты?
 

2

 
Не ілгаць у вершах немагчыма,
Бо – мана, што імі зьменіш сьвет.
Толькі гэта ўсё-ткі не прычына,
Каб дачасна замаўчаў паэт.
Вершы хлусяць, а яшчэ – і раняць,
Па пялёстку скубучы з душы.
Распрануць прылюдна, зганьбяць памяць...
Не пішы, мой браце, не пішы...
Ты ня крыж – а подыум майструеш,
На якім ты – блазан, не гэрой.
І глядач адданы не даруе,
Што тваёй захоплены ігрой.
Там, унізе, дзеляцца і дзеляць,
На ўзвышэньні вершаў – толькі боль.
Ты маўчыш, мой брат... Нібы пацэліў
Зноў у верш твой малады кароль.
Словы тыя, што ў сабе зьняволіў,
Не памруць – а спапяляць знутры.
Вершаў не даруюць нам ніколі.
Вершы не даруюць нам ніколі.
Замаўчы, паэт... Або згары.
 

3

 
Прадавайся хутчэй, мастак.
Тут ніхто цябе не ўратуе.
У мастацтве заўсёды так –
Хто – красуецца, хто – красуе.
 

4

 
Словы не жадаюць паміраць,
Як ні забіваю іх бязмоўем.
Нада мной, нібы пачвары Гоі,
Непрамоўленыя сны гараць.
Немагчыма змусіць зьнікнуць іх,
Душы вершаў, мной ненапісаных.
Я шукаю толькі беззаганных –
Ды ніяк не адшукаць такіх.
І таму – нямею... І жыву
Пад сваёй раскрыжаванай марай.
І лятуць на мой агонь пачвары,
І хілю да сшытка галаву.
 

5

 
Падаюць зоры, нібы паміраюць анёлы.
Сьцежкамі сьмерці бліскучай закрэсьлена вечнасьць.
Ды нараджаюцца зоры – ўсё болей і болей,
Дзівіцца сьветлы анёл мітусьні чалавечай.
Мой зарапад не адменіць працягу Сусьвету.
Восень мая ні адценьня ў вясны не адніме.
Сьцежкай бліскучай у цемру сыходзяць паэты.
Ды не сыходзяць анёлы і вершы за імі.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.