1 Прыходзіць. Адбірае немату. Нібыта словы маюць сэнс у сьвеце, Дзе іх ільюць, нібы ў пясок ваду, Дзе попел іх разносіць горкі вецер. Ня хлеб яна. І нават не віно. Не яблык, што пазбавіў нас Эдэма. Яна – нібы ў сьцяне глухой вакно, Трымценьне зор і гук вады падземнай – Не скарыстаць у побыце. Ня стаць Яе гаспадаром. Не перайначыць. Яна зруйнуе слоў тваіх палац, Калі свайго адбітку там ня ўбачыць. Парве душу... Прымусіць блазнам быць. А ты ж – гэрой! Ты марыў пра палёты! А не прыходзіць – і навошта жыць І будаваць свае пустыя соты?
2 Не ілгаць у вершах немагчыма, Бо – мана, што імі зьменіш сьвет. Толькі гэта ўсё-ткі не прычына, Каб дачасна замаўчаў паэт. Вершы хлусяць, а яшчэ – і раняць, Па пялёстку скубучы з душы. Распрануць прылюдна, зганьбяць памяць... Не пішы, мой браце, не пішы... Ты ня крыж – а подыум майструеш, На якім ты – блазан, не гэрой. І глядач адданы не даруе, Што тваёй захоплены ігрой. Там, унізе, дзеляцца і дзеляць, На ўзвышэньні вершаў – толькі боль. Ты маўчыш, мой брат... Нібы пацэліў Зноў у верш твой малады кароль. Словы тыя, што ў сабе зьняволіў, Не памруць – а спапяляць знутры. Вершаў не даруюць нам ніколі. Вершы не даруюць нам ніколі. Замаўчы, паэт... Або згары.
3 Прадавайся хутчэй, мастак. Тут ніхто цябе не ўратуе. У мастацтве заўсёды так – Хто – красуецца, хто – красуе.
4 Словы не жадаюць паміраць, Як ні забіваю іх бязмоўем. Нада мной, нібы пачвары Гоі, Непрамоўленыя сны гараць. Немагчыма змусіць зьнікнуць іх, Душы вершаў, мной ненапісаных. Я шукаю толькі беззаганных – Ды ніяк не адшукаць такіх. І таму – нямею... І жыву Пад сваёй раскрыжаванай марай. І лятуць на мой агонь пачвары, І хілю да сшытка галаву.
5 Падаюць зоры, нібы паміраюць анёлы. Сьцежкамі сьмерці бліскучай закрэсьлена вечнасьць. Ды нараджаюцца зоры – ўсё болей і болей, Дзівіцца сьветлы анёл мітусьні чалавечай. Мой зарапад не адменіць працягу Сусьвету. Восень мая ні адценьня ў вясны не адніме. Сьцежкай бліскучай у цемру сыходзяць паэты. Ды не сыходзяць анёлы і вершы за імі.
|
|