Сумніцельнае шчасьце ўзяў паэт
На кірмашы наканаваньняў лепшых.
Паэт, як дэміург, стварае сьвет
І сотні жыцьцяў пражывае ў вершах.
Ён можа быць усім, чым хоча быць.
Хаця ў грамадстве ён – нішто, і меней.
Ён можа ўсё – але ня ўмее жыць,
Як стод ня ўмее падаць на калені.
Пакутуе – дзе іншы ўсё б прыняў.
Ідзе з жыцьця – дзе іншы б пасьмяяўся.
Ён – гэта тое, што ён напісаў.
Астатняе – не падлягае ўвазе.
|
|
