|
Да пытаньня «чыстае красы»
|
Перацякае срэбны век
У кулю – і цаляе ў сэрца.
Красы шукае чалавек –
І ваўкалакам застаецца.
Сыходзіць чыстая краса
Не да красы, а да пакуты,
Да зморшчын, у якіх сьляза
Блішчыць, як кропелька атруты.
Навошта гэты прывід мне?
Уласны век лічыць звыродствам?
А нават ценем мільгане –
Жыць безь яе – самазабойства.
Жыць – і ня бачыць, як яна
Цьвіце валошкамі Айчыны...
І век сплывае, бы труна,
За той красою немагчымай.
|
|
