Быць выключным – якая спакусная роля.
І якая страшэнная доля – выключнасьць.
...Ты прыйшоў да Радзімы, наіўны да болю,
І на твары яе сьнег убачыў сьляпучы.
А жыцьцё адбірала твае спадзяваньні,
Ты вучыўся любіць – і ня мог навучыцца.
Нітку лёсу заблыталі строгія Паркі,
І яна не падобная да бліскавіцы.
Ты ў сабе адчуваў агнявую ахвярнасьць,
Ты сябе ашукаў. Ты ня здолеў нічога.
Жоўкнуць кнігі, што ты напісаў у юнацтве,
Быццам кветкі – у храме паганскага бога.
І зямля не адтала, і неба пустое,
Як ні біся, ні радуйся славе халоднай.
І прызнацца няможна і перад сабою,
Што ня дадзена сэрцу іскрынкі ніводнай.
|
|
