РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Людміла Рублеўская
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Сёмая жонка, альбо Сон стамлёнай гараджанкі
Пасьля вянчаньня ад царквы
Да замка ехалі па кветках,
Пазалачаных і жывых,
Што кідалі сялянаў дзеткі.
Перад варотамі – кілім
Каля карэты расьсьцялілі,
Мой князь сышоў – і перад ім
Усе галовы нахілілі.
«Хадзем, вянчаная мая!
Прымі ўладаньне над маёнткам!»
І блазан, пруткі, як зьмяя,
Вакол мяне скакаў з бразготкай.
І слугі цалавалі мне
Хто сьлед, хто шлейф, хто чаравікі.
Ніхто ж у вочы – не зірне,
І кожны – быццам безьязыкі.
А князь сьціскаў маю руку –
Пярсьцёнкі аж кусалі пальцы.
Ён паказаў мне кожны кут
У залатым сваім палацы,
Парсуны продкаў – каралёў,
Гасьцёўні для паноў вяльможных
І ў вежу кутнюю прывёў,
Каб паказаць пакой апошні.
Раскошна ўбраны быў пакой,
Шмат абразоў – і краты ў вокнах.
«Тут пройдзе век жаночы твой.
Сюды прынось кляцьбу ці стогны.
На людзі – ўсьмешлівай выходзь.
З майго дазволу, зразумела.
Наш старажытны слаўны род
Пільнуе гонар свой умела!»
Я ўкленчыла, нібыта ў сьне.
Між абразамі і сьцяною –
Шэсьць кос дзявочых... Як мае,
Ды перавіты сівізною.
За што адрэзаны яны?
За здраду? За нялюбасьць проста?
І сьмерць глядзела са сьцяны
Марыяй-дзевай безвалосай.
І я... прачнулася ў сьлязах.
Над горадам быў вечар шэры,
А з кухні плыў сьмярдзючы пах
Ад прыгарэлае вячэры.
Мой муж крычаў у зале: «Го-о-ол!»
І вылі на дварэ сабакі.
А на балконе мой анёл
Сядзеў і безнадзейна плакаў.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.