370
Паводле прымхі старажытных лацінян,
той, каго пры сустрэчы воўк убачыць
першым, зьнямее.
Воўк, ты ўбачыў мяне ня першым.
Я ня страціла слоў, о не.
Мне здалося, што ты залежаў,
Дзікі зьвер, ад хатняй, мяне.
Шкода бачыць, як ты, магутны,
Па траве, як вужака, поўз,
І пагляд твой зрабіўся мутны
Не ад злосьці – адчайных сьлёз.
Зьвер, скуголіў ты так, бо ведаў,
Што ў мяне, пяшчотнай такой,
Столькі жорсткасьці воўчай гэткай,
Колькі ўлады ёсьць над табой.
Не здыму я зь цябе, ваўчышча,
Зачарованы ланцужок,
Каб вярнуўся ў сваё аблічча,
Каб ізноў да людзей прыйшоў,
Каб устаў, малады, прыгожы.
Засьмяяўся, пацалаваў...
На Купальле так лёгка можна
Заблукаць між высокіх траў...
Не! Забуду, пераступіўшы
Праз пакуту тваю – на ўсё:
Як сьвяціліся, быццам вішні,
Вочы, поўныя воўчых сьлёз,
Як дрыжэў ты, ня змогшы болю,
І завыў на мае сьляды,
І кацілася рэха полем
У далёкія гарады,
І каціліся зь неба зьнічкі,
І вянкі па рацэ плылі...
...Ты ў ваўчыным жывеш абліччы,
Мой адзіны на ўсёй зямлі.
|
|
