Прыкласьці ракавінку да вуха
І слухаць мора і Ларэлею
І сэрца ўласнае пільна слухаць
У час, калі на дварэ – завея.
На аксаміт у авальнай рамцы
Сухі і ломкі наклейваць верас,
І не залежаць, і не баяцца,
І анікому ні ў чым ня верыць.
А можна вершы складаць пры сьвечцы
І разрываць іх у страху й скрусе,
Што ты ўцякаеш – не можаш зьбегчы
Ні ад сябе,
ні ад Беларусі.
|
|
