Сябру, які пакутуе па славе
|
Так, нас падымуць колісь. Як штандары. І ўславяць. І ў глыбокі кінуць дол. Ты не жывеш, а ўсё пра гэта марыш. А час ідзе, ступае, быццам вол, Па чарапках чырвона-чорных вазаў, А баразна засеяна касьцьмі. Хто не трапляў пад капыты ні разу – За славу не змагаўся між людзьмі. Ах, як карціць нам тая куламеса – Прыўзьняцца, над галовамі ўзьляцець У небасхіл, як бахаўская меса, І пераблытаць мітусьню і сьмерць. Ах, як карціць – прыўзьняцца хоць на хвілю, Пастукацца ў нябёсы... Дружа мой, Шлях да нябёс пачнецца над магілай. Жывы паэт, як і жывы гэрой, – Ня больш чым цень ад пасьмяротнай славы Ці ўспышка перад цемрай забыцьця. І чэзнуць нашы словы, быццам травы, Ад крыўднай немагчымасьці жыцьця.
|
|