|
Першым беларускім вандроўным тэатрам
|
Воўчае сонца, цыганскае сонца
Над Беларусьсю маёй паплыло.
І па дарозе, як песьня, бясконцай
Коцяцца шляхам, як гора, бясконцым
Нашы калёсы, тэатр і жытло.
Хто вы такія, у вышыванках
Пані-панове?
Зь якой стараны?
– Мы – беларускае сцэны сьвітанак,
Дзеці шляхцянак і дзеці сялянак,
Мы – беларускія дочкі, сыны.
Колы грукочуць, нібыта рагочуць
Рэхам натоўпу ў мястэчках глухіх,
Суму ня ўчуе, хто ўчуць не захоча.
Зорак блішчаць васільковыя вочы.
Як і да славы, далёка да іх.
Гразнуць у лужынах коні і колы,
Гразьне ў абразьлівых кпінах душа.
Роднага слова востраў вясёлы,
Першы тэатр беларускае школы
Зараз – мішэнь для пляўка і глыжа.
Воўчае сонца – шчыт для гэроя,
Сьведак для злодзея – сьветла плыве.
Толькі любоў да Радзімы нам зброя,
Толькі бясконцая вера – у тое,
Што адрадзіць мы пасьпеем яе.
Сьпяць у павозцы паненкі-актрысы.
Дай Бог бясхмар’я іх душам сьвятым!
Белая Русь,
ты празрыстая, чыстая,
Ты перад ворагам здолела выстаяць,
Перад сваёй жа пакорлівай сьціпласьцю,
Саманяўвагай – ці выстаіш ты?
Воўчае сонца, цыганскае сонца
Над Беларусьсю маёй паплыло.
І па дарозе, як песьня, бясконцай,
Так, як змаганьне і вера, бясконцай
Едзе вясны беларускай жытло.
|
|
