З гадзіньніка цячэ павольна час.
Твар у люстэрку набывае рысы
Паганскіх стодаў.
Столь, як саван, вісьне
Перад вачыма і хавае нас.
А неба, як нявіннае дзіця,
Глядзіць праз шыбы лялечна-прыгожа.
І мне амаль што не шкада жыцьця,
Але шкада таго, хто жыць ня можа.
Глядзіся, сьвет, у здань сваю, у цень,
І не кажы, што ўсё мастак прыдумаў.
Дзе сонца праплывае па вадзе,
Там лётаюць смуглявыя красуні.
Сьвет! Ты ня ўмееш над сабой пакпіць,
І, як сьлімак, твой час паўзе па камні.
І мастакоў, што не баяцца жыць,
Ты запрашаеш позна альбо рана.
Разрэзанае мяса ці гранат
Аднолькавага колеру для вечных.
Вада, якою рукі мыў Пілат,
Іх фарбы разбаўляе кожны вечар.
|
|
