Гэта радасьць мая, гэта – гонар і боль.
Гэта – праца і сон, гэта – зорнае неба,
Палатно і алей, дар прарочы, любоў.
Ды карціна – прададзена будзе для хлеба.
Дзе вы, сны ўвасаблёныя, часткі душы?
На шпалерах ці ў склепах, на сьмех – ці пашану?
Прадаваць свае творы – дык лепей ня жыць.
А ствараць для сябе – дар нябёсаў паганіць.
З вас сьціраюць служанкі анучамі пыл,
Не ўспрымаючы мовы і вобразаў вашых.
Я прадаў – і таму я рамесьнікам быў.
Я мастак – і таму гэты продаж мне страшны.
Сонца зь месяцам дзеляць накрыж палатно.
Толькі сонца – заходняе, месяц жа – ветах.
І ўсьміхнуўся чырвона-срабрысты анёл
На карціне, нявольніцкім пэндзьлем сагрэтай.
|
|
