Закружуся, завірую І пасьцелю сьнегавую Я навокал пасьцялю. Я пуховую пярыну Па усёй зямлі раскіну, Ўсё дазваньня пабялю. І, гайсаючы па полю, Мо’ чыю сустрэну долю: Укладу, закалышу. А за песьні-весялухі Беласьнежнай завірухі Адбяру ў яе душу. Надарэмна бацька, маці Будуць сына свайго ждаці, – К ім ня вернецца ўжо ён. Надарэмна жонка, дзеці У вакно будуць глядзеці, Адганяючы прэч сон. Не шкадую я нікога: Ні старога, ні малога, Хто ў маю пасьцелю лёг. Я адна, ў бялюткім пуху, Уладарка-завіруха На дарогах і ў палёх.
29.X.1941 г.
|
|