Усё жыцьцё ён маляваў сьвятых.
Сьпярша – падмайстрам – тоўк у ступе фарбы.
Цярплівай працай юных дзён сваіх
Вучыўся адганяць грахоў завабы.
Пасьля няўмелым пэндзьлем – дзень за днём –
Фон рыхтаваў да фрэсак...
Потым доўга
За майстрам дамалёўваў... І агнём,
Цяжкім агнём
гарэлі вочы Бога.
А па начах у вузкае вакно
Маленькай кельлі заглядалі зоры,
І пахла ноч дажджамі і віном,
І хвалявалася трава, як мора.
І Бог глядзеў зь нябёсаў, як сьвятло,
Само сьвятло – што абразы прад гэтым.
І разуменьне ў гэты час было
Між небам – і любым зямным паэтам.
А раніцой званіў няўмольны звон,
І зноў чакала праца і малітвы...
І мніх старэў...
Славутым стаўся ён...
І абразы яго стваралі дзівы.
У кожным зь іх была схавана ноч,
Зямная ноч за сьценамі кляштара,
І мора траў,
і зарапад,
і дождж,
І ўсё жыцьцё,
што пражылося ў марах.
|
|
