Жыць – для таго,
каб слухаць шум дажджу...
Ты скажаш, мала? Ну а мне – даволі.
У гэтым сьвеце рогату і болю
Я болей анічога не хачу.
Памкніся ўверх – трымаюць за крысо
І кажуць, што ратуюць ад спакусы.
І словы іх – як вострае лязо,
І пацалункі іх – нібыта ўкусы.
А за вакном ліецца дождж, як лёс,
Ён анікому ані ў чым ня вінны.
У сьвеце сноў і немагчымых кроз
Цьвіце мігдал і зьзяюць апельсіны.
І можна проста так сьпяваць пра ўсё,
Не баючыся, хто і як успрыме.
І без руна вяртаецца Ясон,
І спачувае
радасна
сябрына.
|
|
