Паміж пяскоў Эгіпецкай зямлі...
Дождж размаўляе млява, як сухотны,
Халоднаю рукой шчаку кране...
Туга... І ў дружных позірках – маркота.
Усе баяцца сьмерці – ува мне.
Не размаўляй са мною, каляжанка,
Бо шкадаваньне ў позірку тваім,
Бо ўжо ля брамы чорная фурманка,
І ў ёй ня будзе мейсца нам дваім.
Адна зямля ня згідзіцца хваробай,
Сьвятая самадайка... Божа мой,
У цэнтры неспазнанае Эўропы
Ці ўдасца легчы мне на супакой,
Ці і за брамай здоўжыцца блуканьне,
І дзе душа ўсплыве мая, калі
Шукаць маю магілу нехта стане,
Бы той гаршчок ў Эгіпецкай зямлі.
|
|
