Калі пачынае сэрца
стукаць у рытм дажджу,
Калі пачынае восень
здавацца жалобна шэрай,
Калі мне раптам здаецца –
пішу я ці не пішу,
Нікому тут не цікава,
нікому тут не патрэбна, –
Калі пачынаюць думкі
сплятацца ў сіло залеў,
Калі скрозь шэры іх вэлюм
ня бачна замкавых вежаў,
Я проста кажу: «Прабачце,
мне трэба ісьці далей,
Туды, дзе блакіт і золата,
дзе Той, каму я належу...»
Калі пачынаю верыць
у сэнс сваёй мітусьні,
Калі пачынае сшытак
палохаць пустой старонкай,
Я гэты сьвет перагортваю,
нібы прачытаны ліст,
І бачу блакіт і золата
над замкавай вежай гонкай.
|
|
