Я вужынай каралеваю стала. І карона ў валасах маіх зьзяе. І абсыпаў зорны попел сукенку, І хлапцы адводзяць сумныя вочы. Што за лёс мяне спаткаў незвычайны! У бурштынавым жыць буду палацы, Дзе русалкі падмятаюць падлогу, А на ложку расьцьвітаюць лілеі. Што ж вы шэпчаце ў сьпіну мне: «Вар’ятка», Людцы дробныя, палоньнікі працы? Вам ня мець такой хады ганарыстай, Вашым жонкам не насіць гэткіх стужак. Вось і ты, нябога, даўні каханак, Занурыўся, за вярсту абыходзіш. Я забылася, як бегла да рэчкі, Я забылася, што зраніла сэрца. Так высока над табой я паўстала! І карона вужынай каралевы Асьляпіла і цябе, і астатніх, Бо чаму я чую нашапы вашы: «Папсаваў вадзянік бедную дзеўку, Там, на дне, яна пакінула сэрца І за сэрцам мусіць хутка вярнуцца». Што ж, шапчыце, вы ня бачыце войска Вояў гнуткіх у лусцы і бурштыне. Вы ня чуеце, як рог напявае, Срэбны рог Вялікай Маці жывога: «Каралева! За табою паслалі. Каралева! Апранайся у белю!»
|
|