Нібыта жыцьцё сыходзіць –
кугічуць начныя птушкі.
Ніхто не адкрыў таямніцы –
як жыць шчасьліва і ціха.
То ходзіш па тонкім лёдзе,
то сыплеш вугольле ў рукі.
То зноў здымаеш з паліцы
сваю апошнюю кнігу.
Ну што давядзеш сусьвету,
пакрэсьліўшы гэты аркуш,
Пад кожны радок кідаючы сэрца –
нібы пад нож.
Начныя птушкі-паэты
ня пішуць для белых клавішаў.
Іх песьні – як ноч над Нараччу,
як студні мсьціслаўскай дно.
Вядома, і днём хапае
і шчэбетаў, і руладаў.
Ды часта бывае – людзі
ня чуюць птушак сваіх.
І ноч нашы песьні хавае,
захоўвае іх крылатымі.
І толькі той, хто абуджаны,
можа паслухаць іх.
|
|
