Сьнег... Дрэвы... Неба... Што яшчэ
Патрэбна, каб ісьці – і выжыць?
Жыцьцё, бы кроў з рукі, цячэ,
І сьмерць-ваўчыца рану ліжа.
Бог не ўбярог – і вось сьляды
Замецены, няма дарогі.
І неба – быццам твар бяды,
Які чарнее ад зьнямогі.
Ніводнай зоркі... Толькі сьнег
Каля мяне – зусім чырвоны.
Сплывае кроў. Сплывае век.
І дзеляць спадчыну вароны.
|
|
