Чорнае гольле адліжнае ночы
Неба маё на шматкі падзяліла.
Босы Ісая аб чымсьці прарочыць
Пад ліхтаром ля бэтоннай магілы.
Чым дасканаліцца ў гэтым сусьвеце,
Звужаным да гарадскога пакоя?
Шыбы вільготны аблізвае вецер,
Дрэмле Айчына пад моцнай рукою.
Недзе, у выраі, родныя птахі
Думаюць, пэўна, ці варта вяртацца.
Сьпяць на разроўненых могілках гмахі,
Сьпяць на засыпаных рэчках палацы.
Плача Ісая. Праклён не пачуты.
Звыкліся людзі з прысутнасьцю сьмерці.
Сьмерцю, зьмяшанаю з вулічным брудам,
Не напалохаць нікога на сьвеце.
Голае гольле гайдаецца ў небе,
Вокны згасаюць, і шчасьце далёка.
Недзе, напэўна, спакойней і лепей,
Толькі ня там прамаўляюць прарокі.
|
|
