У краявідзе з жоўтым небам
Спакой, нібы лілеі сон.
Здаецца нават, што ня трэба
Ляцець за марай наўздагон.
Скруціўся час, нібыта котка
Варкоча ўтульна каля ног.
Агмень гарыць, і цень дрыготкі
Як цень мной пройдзеных дарог.
А за вакном – жаўцее неба,
Сьнег не заплямілі сьляды...
Спакоем наталіцца мне бы,
Яго ня маючы гады,
Але па белым-белым полі
Імчыцца вершнік. Сьнег – як дым...
Што азначае слова «воля» –
Ніхто ня ведае... Даволі,
Што паміраць так лёгка зь ім...
|
|
