Глытай цішыню, як тапелец – ваду,
мой апошні...
Вось бляклая поўня над намі,
як згублены грошык,
Ня выкупіць нават часьцінкі забытага лёсу.
Мы зь пекла сышлі –
ды сьцяжынку згубілі ў нябёсы.
Цяпер успаміны,
як пластыр ад раны, зьдзіраем.
Як поўня сьвяціла,
як зьзяла над кінутым краем.
І ў келіху, крыўдамі поўным,
быў водар ігліцы.
Мы поўныя келіхі выпілі –
і не напіцца.
Пад небам чужыны і мёд нібы воцат здаецца.
Мы ў неба сышлі –
ды ў Айчыне пакінулі сэрца.
|
|
