Вечарніца, воўчая зорка, Пра каханьне не нагадае. П’е туман апусьцелы горад, Адзінокая сьпіць Даная. Вечарніца халодна зьзяе, Працінае паганскай дзідай. Цені танчаць у бальнай залі, Рвуцца лёсаў самотных ніты. Не, ня тут, між каменных стодаў, Можна квет захаваць купальскі. Тут у ложы каменным воды, Твой вянок не сплывае ў казку. Тут усё адбяруць – да кроплі, Да жарынкі жывой, да верша... Не валун пасівелы ў полі – А камень у падмурку вежы – Абчасаны, умураваны – Лёс – між лёсаў, слаўцо з гаворкі... Ты забіла мяне зарана, Вечарніца, Воўчая зорка.
|
|