Праз душу, праз восень, праз Сусьвет
Праплывае шчасьця сілуэт,
Прывідны і сьветлы, як анёл.
Толькі на дваіх накрыты стол,
І дваіх чакае цішыня.
Прыйдзеш ты – і будзе так штодня.
І нашто мне ведаць, хто ты ёсьць,
Мара, спакушэньне, проста госьць...
Можа быць, цябе зусім няма
І плыве ня шчасьце, а зіма.
|
|
