Мы ведалі, што да вясны – далёка, Што цяжка жыць на гэтае зямлі, Дзе камянёў – на кожнага прарока. Мы ведалі... І ўсё-ткі – тут жылі, Тутэйшыя, рамантыкі, паэты... Між верасовых пустак і балот, Дзе паляваньне дзікае па сьледзе Усё імчыць і трушчыць тонкі лёд. Мы ведалі, што нашая шыпшына – Ня цьвет чырвоны, а крывавы сьлед І з пушчы нават сьцежкаю зьвярынай Ня выйдзе больш ніякі інсургент. Чароўнай Панны зьехала карэта. Ды колы шлях пакінулі ў траве. Мы гэткія ж – рамантыкі, паэты, Тутэйшыя. І Беларусь – жыве.
|
|