 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Да дому майго не засыпле сьцяжыну.
У кубку ніколі ня стыне гарбата.
І вэлюм блакітны ня скіне дзяўчына,
Якая прыйшла да мяне, як да брата.
Яна спавядаецца,
нешта сакоча,
І просіць парады,
і хваліць мой розум.
І мае такія блакітныя вочы,
Якімі бяруць каралеўствы і лёсы...
І я разважаю...
І раю... І ўрэшце
Яе адпускаю –
у вецер, у казку.
І што – мае вершы...
Я – лішні... Я – трэйці,
Які ад самоты прыдумвае маскі.
Нічога! Я зараз прымрою другую,
Каб чорныя бровы і гордыя словы.
Яна дакарае –
але не шкадуе
І сэрца ня дзеліць сваё напалову.
Сышла...
Толькі сьвечкі агонь здрыгануўся.
А вы хто такая?
Я вас не прыдумваў.
Вы – з мроі чужой.
Заблукалі вы, мусіць,
Маім паэтычным заваблены сумам.
У белае мары я не апранаю.
Ласкавая пані,
зьмяніце адзеньне...
Сьцяжыну да дому майго замятае,
Нібыта навек апусьцелую сцэну.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
