На скрыжаваньні
адвечных шляхоў
ты стаяў па-славянску
гасьцінны,
напаўнялі тавары замежных купцоў
кублы, жалезныя скрыні.
Руйнавалі, палілі,
а ты паўставаў,
красаваўся,
як памяць былога.
Панаваў,
гандляваў
і сардэчна вітаў
гандляроў ля гасьцінных парогаў.
Непахісны ў змаганьні
і мужны ў бядзе,
калі ў грузах здаваўся памершым,
паўставаў,
быццам з ночы народжаны дзень,
малады і яшчэ прыгажэйшы.
Глянь на працу сваю,
мудры продак стары,
наша дзевяцьсотгодняе «ўчора».
А мядзьведзь жа за крокам
сачыў у бары,
як ты клаў першы камень пад горад.
Конь у гербе даўнейшым
капытам грабе,
меч і шчыт – тваёй волі зарука.
«Нур фюр дойтшэ», –
казалі чужынцы табе.
Ты ж, як быў, так і ёсьць беларускі.
Шмат вады і крыві
паплыло з той пары,
і другія стаяць абеліскі.
А з мэталу і з пушчы
выходзяць зубры
на гасьцінец асфальтавы менскі.
У шчасьлівы і благаславёны той час
з неабчэсаных смоленых брусаў
залажыў гэты горад
наш продак для нас,
для нашчадкаў сваіх,
беларусаў.
|
|
