Прада мною два цені
каля дрэваў густых.
Нейкі крок летуценны,
адно сэрца ў дваіх.
Супраць нашага дома
абняліся, стаяць.
Можа, нехта знаёмы,
можа, некалі я?
Не ў нэйлоне празрыстым,
як сьвітальная мгла,
у сукенцы з батысту
я з табою ішла.
Ды цямнейшы быў россып
незаплеценых кос,
і ніжэйшы абцасік,
і вышэйшы мой рост.
Ды хіба ня ўсё роўна?
Хтось жыве, нехта жыў.
Гэты ж месяц у поўні
нам абедзьвюм сьвяціў.
Толькі лекарам першым
быў з зальвянцаў мой друг.
Мае першыя вершы
з сэрца ўпалі на брук.
|
|
