Nie zaŭsiody nieba chmarami pakryta,
Nie zaŭsiody smutkam sercajka spavita.
Adyjdzi-ž ty, hora, adyjdzi, błahoje,
Bačyš, tam jaśnieje niebačka cichoje.
Nie chaču ja płakać: śvietła ŭsio i miła,
Što było – minuła, ja usio zabyła,
Bo nia viečna nieba chmarami pakryta,
Jak nia viečna smutkam sercajka spavita.
1921
|
|
