Нудна, нудна у клясе сягоньня,
Неяк цёмна і ціха зусім.
Імжыць дождж, а ў вакно аднатонна
Ясакор лісьцем б’ецца сухім.
Дахі мокрыя зьзяюць, як з сталі,
Нейкім бліскам халодным, цяжкім.
Імжыць дождж, а ў вакно перасталі
Біць лісьцём ясакоры сухім.
Каля дошкі высокай і чорнай
Стаіць Люба і піша, маўчыць.
Ціха ўсё, а ў вакно аднатонна
Зноў лісьцё ясакора гучыць.
Неяк дзіўна, так ціха сягоньня,
Ані сьмеху ня чутна, ні слоў.
Ўсе маўчаць, а ў вакно аднатонна
Ясакор перастаў біцца зноў.
Доўга, доўга я ў кнігу глядзела,
Слоў ня бачыла толькі, чаму?
Мо’ затое, што ў вокны нясьмела
Ясакор шаптаў казку сваю?
Як далёка мне ўсё, што балесьне
Адчувала я ночкай і днём!
Мо’ затое, што лепшыя песьні
Ясакор мне пяе за вакном?
Ён пяе не аб тым, што мінула,
Старадаўным, далёкім, сівым.
Не, аб будучай долі, я чую –
Ён лісьцём сваім шэпча сухім.
I нясьмелыя, смутныя словы
Непакояць, трывожаць душу.
Ціха ў клясе, бо ціхую мову
Абарвалі таполі сваю.
I ўзноў нудна так, нудна, халодна,
Неяк цемна і ціха зусім.
Імжыць дождж, а ў вакно аднатонна
Ясакор лісьцем б’ецца сухім.
1921
|
|
