РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Янка Золак
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Салдатка
Ты чакаеш... У вочах надзея:
Вось ён прыдзе дадому ізноў,
Буйнай радасьцю сэрца сагрэе,
Гадаваць будзе разам сыноў.
 
Будзе песьціць, купляць ім дарункі...
А калі адляцяць жураўлі,
Будзе дум сваіх плесьці карункі
Аб жыцьці на уласнай зямлі.
 
А пасьля, за марозным вакенцам
Ветры песьні зімы завядуць...
Пад гудзеньне свайго вераценца,
Ты забудзеш былую бяду.
 
Неўзаметку надыйдуць Каляды,
Затрашчаць ад марозу платы,
Але ў хаце – ялінка-прынада,
Дзеткі сьмехам зьвіняць залатым.
 
Скончыць песьню сваю вераценца,
Вытчаш кужаль, нашыеш хусьця...
І вясной за вільготным вакенцам
Заліе сонца даляў прасьцяг.
 
Ён паедзе араць, сеяць поле,
Ты-ж ля град завіхнесься спарней.
Усьміхнецца вам ласкава доля –
Годзе, годзе ў бядоце марнець.
 
Дык чакай... Бог дасьць, гэтак і будзе
Зажывеш зь ім шчасьліва ізноў,
Акрыяюць змарнелыя грудзі,
Дачакаеш пацехі з сыноў.
 
3.III.1944 г.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.