Hustaja vieraśnioŭskaja rasa.
Śvitańnia pošum nad prazrystym sadam...
Jaki ŭ dušy spakoj pad łistapadam,
Jakaja nievykaznaja krasa!
Antonaŭskija jabłyki ŭ travu
Z hałin ciažarnych apadajuć hłucha,
I śvietły, niby nimb śviatoha ducha,
Asieńni vodar kružyć hałavu...
Ale, jaki ni doŭhi hety čas,
Jaho mnie niepaźbiežna nie chapaje.
I voś mianie žančyna sustrakaje,
I łistapad nie zakranaje nas.
I ja nie razumieju, što sa mnoj.
Jana ŭ mianie ŭhladajecca cnatłiva:
– Ci ž heta spraviadłiva być adnoj?..
– Viadoma, – ja kažu , – niespraviadłiva...
I ruki jaje płačuć na plačoch,
I vałasy šapočuć zbažynoju...
I znoŭ ja nie zhadaju, što sa mnoju,
I tolki ŭspaminaju pa načoch,
Jak vodaram kružyła hałavu,
Jak pastupova rosy chaładałi,
Byŭ vierasień, i hłucha apadałi
Antonaŭskija jabłyki ŭ travu.
|
|
