Сьвяточны дзень. Высокі шлях аблокаў. Такая ціш з канца ў канец зямлі, Што, падалося, гром апаў, калі Па бруку конь падковамі працокаў. Пасьля ў садох, налітых чыстым сокам, Надяблынямі загулі чмялі. Ні слыху не хапіла мне, ні зроку, Каб зразумець, пра што яны гулі. Пасьля я чуў, як срэбрана зьвінеў Крышталь расы ў пялёстках, і зьляцеў Ружовы ліст з галіны тонкай сьлівы. I я падумаў: мо таму і ціш Стаіць над сьветам, што ты сам маўчыш, Што чуць і бачыць – значыць быць маўклівым.
|
|