Расстацца бяз жалю зусім, што было. Вясёлаю памяцьцю жыць у наступным! А ўспомніць – дык толькі: Як неба плыло У тым азярцы, крышку большым ад студні. У тым азярцы, дзе на беразе бор Шаптаў таямніча, маўчаў захавана, Дзе час вызначаўся ня позна ці рана, А бляскам у возеры сонца ці зор. Дзе я быў пазбаўлены катаргі слоў, Дзе жыў я прасторна, – I перад сусьветам Любоў да зямлі, да маленькай планеты, Была найгалоўнейшай зь вечных высноў.
|
|