Zachodź u moj dom, čałaviek!
Znajomy ci prosta prachožy.
Nia bojsia mianie patryvožyć,
Zachodź u moj dom, čałaviek.
Naranicy, dniom i ŭnačy,
Zachodź u chviłinu lubuju;
Jak jość što skazać – pamiarkujem,
Niama što skazać – pamaŭčym.
Zachodź, čałaviek, da mianie,
Ź biadoju zachodź i turbotaj,
I prosta, kałi zachłynie
Ŭ natoŭpie ludskim adzinota.
Zachodź, čałaviek, u moj dom!
My niešta prydumajem razam,
Być dobrymi – naš abaviazak,
Zachodź, čałaviek, u moj dom.
Tak vierš ja sklapaŭ. Niebłahi...
Nia horšy z usich maich vieršaŭ.
Dy heta, jak kažuć, AKT PIeRŠY.
A voś
AKT DRUHI.
Stuk u dzviery.
– Chto tam?
– Nieznajomy. Adčynicie...
– Chto tam?
– Nieznajomy.
– Što vam treba?
– Mnie ad vas?.. Ničoha.
– Nu tady idzicie sabie z Boham.
– Jak ža tak... Niaklajeŭ vy?
– Niaklajeŭ.
– Viedajecie chto ja?
– Nie ŭjaŭlaju.
– Ja čytač. Ja vierš u vas znajšoŭ,
Vy tam napisałi:
Dniom i nočču,
Chto zachoča i kałi zachoča,
Chaj idzie da vas.
Voś ja pryjšoŭ.
– Kińcie žarty.
Noč.
Nie adčyniu.
– To navošta vierš vy napisałi?
– Vy varjat!
– Dyk vy pažartavałi?
– Słuchajcie, ja zaraz pazvaniu,
Kab pa vas ź miłicyi prysłałi!
– Voś jak... To byvajcie...
Ja darma
Kožnaj kropcy ŭ vieršy vašym
vieryŭ...
«Što ž rabić?»
Ja adčyniaju dźviery,
Tolki tam nikoha ŭžo niama.
Mo zdałosia ŭsio mnie?
Ja stajaŭ,
Dumaŭ pra karotkuju razmovu.
Niechta ž byŭ...
I niechta majmu słovu
Vieryć pierastaŭ.
|
|
