Jon žyŭ nie jak usie...
Trymaŭ u vazach kvietki,
Na nitcy suravoj nasiŭ piensne,
Štohod płaciŭ biaz sprečki ŭsie uznosy
U karyść dobraachvotnych tavarystvaŭ,
Adpačyvaŭ nia letam, a uvosień,
I jechaŭ nie na poŭdzień, a pad Miensk,
I mierz tam vasiemnaccać dzion na dačcy,
Padobnaj na sabačuju budu,
Ciahaŭ usiudy za saboju skrypku,
Ale cichto, nidzie nia čuŭ nikołi,
Kab jon ihraŭ na joj abo chacia kab
Davaŭ kamuści inšamu ihrać...
Voś tak jon žyŭ.
A pobač
Žyŭ susied i nie trymaŭ
U vazach kvietki, nie nasiŭ piensne,
Zaŭždy z-za ŭznosaŭ łajaŭsia, u žniŭni
Adpačyvaŭ, i ŭsio na poŭdzień jeździŭ,
I čas ad času sam ihraŭ na skrypcy,
Ale nichto nidzie taho nia bačyŭ,
Kab jon nasiŭ jaje z saboj abo chacia kab
Davaŭ kamuści inšamu nasić...
Tak žyŭ susied.
Voś tak jany žyłi
Adzin pierad adnym, niby ŭ lusterku,
I, mabyć, niechta ź ich
Žyŭ tak, jak treba,
I niechta, značyć,
Žyŭ naadvarot.
|
|
